The weight of the world

Hola amigos !

Ja, ik leef nog ! Sorry dat ik nu pas een teken van leven geef (buiten dan dat ik al fotoots van de voetbalmatch geüpload heb), ik weet dat jullie reikhalzend en vol ongeduld zitten te wachten op mijn volgende spannende avontuur, maar de voorbije twee weken waren zeer rustig dus heb ik even gewacht tot ik enkele gebeurtenissen verzameld had en die zal ik dan nu ook met veel plezier mededelen.

 Ik zal beginnen waar ik geëindigd ben, bij mijn zere tanden.

De dag nadat ik dat gepost had ben ik dus naar de tandarts geweest samen met Marta. Het is blijkbaar een vriend van de familie (wat er later voor zorgde dat ik geen cent moest betalen, HOERA!). Toen we aankwamen mocht ik meteen naar binnen gaan en mijn beste beentje voorzetten om uit te leggen wat voor pijn ik precies had en waar, in het Spaans. Dit lukte mij redelijk goed en ik mocht plaatsnemen in de tandartsstoel. Vervolgens begon hij met de achterkant van zijn instrumentje op mijn tanden te timmeren en vroeg of dat zeer deed. Hmmm, wat dacht je nou? Als je zo blijft doorhameren wel hé! Nuja, zijn verdikt luidde dat het mijn bovenste wijsheidstand is die niet op de goeie manier uitkomt en die zo spanningen en pijn uitstraalt naar mijn onderste tanden. Hij schreef mij een pijnstiller voor en zei dat het zou kunnen dat ik hem er uit zou moeten laten halen als de pijn erger wordt. God zij dank was dit niet het geval en inmiddels heb ik al een week geen pijn meer, nogmaals HOERA !

Vorige week donderdag ben ik ook naar chocoladeklas (zie foto) geweest in school. Daar maakten we onze eigen pralines uit pure gesmolten chocolade, manjar (caramelshizzel) en pindanootjes. Nom nom nom ! Tot dan toe had ik nog niet veel chocolade gegeten, maar toen heb ik mij eens flink laten gaan !

Ondertussen ben ik ook al verhuisd van kamer, ik heb de “beste” kamer gekregen volgens Marta, maar daar begin ik toch wel aan te twijfelen. Iedere nacht wordt ik gewekt door het prachtige gezang van de 2 Woefies die onder mijn raam wonen. Ik smacht echt naar oordopjes, maar die zijn nergens te vinden ! Toen ik zaterdag terugkwam van de voetbalmatch (waarover later meer) zat Marta klaar met een spannend verhaal. Normaalgezien kwam zondag het nieuwe meisje toe, maar zaterdag werd Marta gebeld door de directrice van de school met het nieuws dat het meisje al een uur stond te wachten aan het vliegveld. Blijkbaar was er een foutje in de administratie. De Marta in zeven haasten haar gaan halen. Ze heet Catherine en woont in Kent (Engeland). Ze is niet meteen het type waar ik mee zou optrekken en is vooral op zichzelf, maar ze is wel aardig. Ze zit ook samen met mij in het project waar ik nu even wat meer zal over vertellen.

Gisteren kreeg ik de oriëntatie over mijn vrijwilligersproject. De naam ben ik al weer vergeten, maar het is een schooltje waar kinderen zitten van moeders die in moeilijke familiale situaties leven (die bvb geen man meer hebben en er alleen voor staan). Onze taak zal er vooral uit bestaan mee te helpen in de klasjes en overal waar het nodig is. We beginnen om 8u30 tot en met 12u30. En daar ben ik heel blij om want zo heb ik nog de hele namiddag vrij. Ik zal in dit project blijven tot 13 april en dan krijg ik een nieuw, wat op zich wel heel interessant is. 3 maanden hetzelfde project doen zou wel een beetje lang zijn. Om er te geraken moeten we ongeveer 25min de bus nemen, en dat zal een hele belevenis op zich zijn als ik die overvolle kleine busjes hier zie passeren. Ik ben heel erg benieuwd hoe het zal zijn !

Zoals ik al even liet vallen ben ik zaterdag naar een voetbalmatch gaan kijken tussen Ciencaro (Cuzco) en Universitario (Lima). De gastbroer van 2 vriendinnen van mij had hen meegevraagd en toen ik hen er over bezig hoorde vroeg ik of ik mee kon en dat was geen probleem. Een kaartje koste 20sol (6euro), de trouwe voetbalgangers onder ons weten dat dit helemaal niet veel is. Als echte fanatiekelingen kochten we dan ook de suportertruitjes. Al moesten we daar wel heel voorzichtig mee zijn want blijkbaar zijn de supporters hier nogal aan de agressieve kant. Dit konden we dan ook met eigen ogen aanschouwen eenmaal de match begonnen was. Qua niveau moet ik zeggen dat het niet echt denderend was, maar 15min van het einde werd het pas echt spannend want toen viel het eerste tegendoelpunt. Zoals je waarschijnlijk wel kan verwachten was het hek van de dam. Niet veel later viel de gelijkmaker en zo eindigde de match dan ook. Zoals je op de fotoots kan zien  was er enorm veel politie aanwezig. Daar stond ik wel even van te kijken, maar blijkbaar is dat echt wel nodig.

Als ik de match even moet samenvatten : veel geroep en getier, veel gele kaarten en enkele schermutselingen. Maar vooral heel erg leuk. Ik ben echt blij dat ik meegegaan ben. Het was een enorme beleving en misschien wel voor herhaling vatbaar.

Deze week was ook een hele rustige. Wat leerkracht betreft had ik het wel niet getroffen. Ik had al heel veel negatieve dingen gehoord over Albertito en ik hoopte dan ook bij de klassenverdeling dat ik niet hem ging hebben voor mijn laatste week. Maar het mocht niet zijn. De lessen waren saai en verliepen stroef. Heel veel hebben we niet gebabbeld, en dat is de beste manier om te leren. Nuja, ik ben er eindelijk van af en heb dan ook mijn Certificado overhandigt gekregen ! Daarbij moest ik ook een speech geven, en ik vind van mezelf dat ik het er goed vanaf gebracht heb.

Ik voelde wel dat het goed is dat dit mijn laatste week was. De laatste dagen moest ik mij echt naar school slepen. Maar dat zal waarschijnlijk ook wel aan de leerkracht gelegen hebben.

We zijn ook het chocolademuseum wezen bezoeken waar ik de lekkerste koude chocolademelk van het hele universum gedronken heb. Het was als het ware alsof er een engeltje op mijn tong pieste !

Door hier te zijn besef ik echt hoe gemakkelijk het is om vrienden te maken, zolang je maar openstaat voor nieuwe mensen en culturen. Ondertussen ben ik zo goed als helemaal gesetteld en heb ik echt al enkele vrienden gemaakt waar ik kan op terugvallen en die er zijn als ik het wat moeilijker heb, en dit is wel een fijn gevoel ! Nu nog hopen dat het een leuk project is en het zit helemaal goed. J

 Zondag gaan Nadine en ik de zoutvelden van Maras en Moray gaan bezoeken en volgende week gaan we als alles goed gaat met een stuk of 8 voor 3-4 dagen naar Copacobana (Bolivië).

Ik denk dat jullie nu zo ongeveer weer helemaal op de hoogte zijn van de laagten. Hasta la proxima aventura !

Ps.: ik denk nog steeds heel veel aan jullie en heel veel dank aan mijn trouwe volgelingen