Hakuna Matata !

Hola Belgas ! 

Hè hè, hier ben ik dan eindelijk weer, weliswaar met een klein beetje (veel) vertraging. Het is heel lang stil geweest hier in blogland, maar daar heb ik een reden voor. Hoe minder ik schrijf, hoe meer plezier ik hier maak ! J  Maar ook om een iets minder plezante reden, namelijk dat ik net thuis ben na bijna 5 dagen in het ziekenhuis te liggen. Er was niets ernstigs aan de hand, maar maandagavond werd ik plots overvallen met een immense kramp in mijn onderbuik en had ik enorm veel last van diaree. Dinsdag werd het alleen nog erger en had ik ook 39 graden koorts. Marta wou dat ik naar het ziekenhuis ging, maar dat vond ik niet echt nodig. Woensdag ben ik dan toch maar geplooid  en naar het ziekenhuis gegaan want ik moest ook nog eens overgeven erbij. Daar werd ik onderzocht en in een eenpersoonskamer geïnstalleerd met TV, Wifi, badkamer en een extra bed voor een eventuele compagnon die blijft slapen. (dit is wel wat anders dan in België waar altijd gevochten moet worden om een eenpersoonskamer te bemachtigen.) Toen kwam het ergste waarvoor ik al gevreesd had, de KATHEDER ! Ik ben echt enorm bang van naalden, maar ook daar heb ik een goeie reden voor. Ik heb namelijk net zoals nog enkelen in mijn familie onvindbare aders, waardoor het absoluut geen pretje is om bv. bloed te laten trekken of katheders te laten steken. Na een halfuur zoeken en 3 keer misstekt te hebben besloten ze dan maar om hem in mijn hand te steken (uiteraard één van de pijnlijkste plaatsen omdat er bijna geen vel aan je hand hangt). Ik ging er van uit dat ik er maar één dag ging moeten blijven, maar dat zijn er dus bijna 5 geworden. De derde dag vonden ze in mijn poepoe-staaltje enkele mannetjes die daar niet thuis horen (lees: parasieten). Dus om van deze af te geraken moest ik nog een dag en een nacht blijven. Gelukkig kreeg ik af en toe wel eens bezoek om mijn verblijf daar wat dragelijker te maken. Nu ben ik EINDELIJK thuis met een ton aan medicatie die ik nog 7 dagen lang moet slikken.  Marta heeft echt super goed voor mij gezorgd, als een echt mamaatje kwam ze mij getrouw 3x per dag bezoeken en kamde ze mijn haar. Ik heb trouwens ook een foto op mijn blog gezet met haar, mijn kleine moedertje !

De laatste weken waren heel druk en vol avonturen, uitgaan en jammergenoeg ook afscheid. Ik moest afscheid nemen van enkele mensen waar ik in 2 maand echt heel erg close mee was geworden. En ik kan verzekeren dat dat zeer doet ! Deze week heb ik alle laatste avonden en afscheiden jammergenoeg moeten missen doordat ik geterroriseerd werd door parasieten. Ik heb nog een heleboel avonturen te vertellen Aja, tzal wel zijn, want het is al van 3 weken ver! Waarvoor mijn excuses.

De 2 belangrijkste avonturen zijn de uitstapjes naar Machu Picchu en Puerto Maldonado (Amazonewoud). Hier gaan we ! 

MACHU PICCHU

Vrijdagochtend 5 april vertrokken we met z’n vijven (kleine groep voor de verandering) naar het treinstation in Ollantaytambo om van daaruit de trein te nemen naar het mega toeristische stadje Aguas Calientes. Van hieruit gingen we dan de dag erna met een bus naar Machu Picchu. Ons hostel grensde aan een enorme en luidruchtige waterstroom aan de ene kant en aan de treinsporen aan de andere kant. Goede nachtrust verzekerd ! (not) De hobbelige maar prachtige treinrit duurde ongeveer 1u30. Hoe meer we naderden, hoe meer het landschap veranderde in een semi-jungle. We kwamen al rond 14u30 toe en hadden niets meer gepland voor de dag, behalve een meeting met de gids over de dag erna. Maar die was pas om 19u, dus hadden we zeeën van tijd, in het kleine en véél te dure stadje. Uiteindelijk placeerden we ons op een terrasje op de Plaza en daar spendeerden we zo’n 4uren, al kaartend. Toen we terugkeerden naar de hostel zei de eigenaar dat de gids later zou zijn en een briefje met informatie ging nalaten en we dus niet op hem hoefden te wachten. Dus zochten wij naar een leuk plaatsje om te eten? Daarvoor raadpleegden we onze goede vriend en reisgezel de Lonely Planet. Die vertelde ons dat we voor heel lekker eten terecht konen in The Tree House. Daar gingen we dan ook naar op zoek. Het lag hooggelegen en was een prachtig restaurant, maar met een prijskaartje. We besloten dat we eens echt chique gingen dineren en even niet naar het prijskaartje te kijken (want als je het omrekent naar euroots dan is het helemaal niet duur, gezien de ligging en de kwaliteit van het eten en de bediening). En zoals je op de foto kan zien hebben we dan ook aan ‘fine dining’ gedaan. Heerlijk !

De volgende ochtend “Waky waky, crisps and bakey !” om  5u uit ons nest om zeker tegen 6u op Machu Picchu te zijn (om zo voor de dagelijkse horde toeristen te zijn). In de prijs zat er een enkeltje met de bus inbegrepen en uiteraard kozen we om omhoog te gaan met de bus en achteraf gezien ben ik dolgelukig met die keuze gezien hoe zwaar de afdaling via de mini Inkatrail al was. Op Machu Picchu zelf spendeerden we ongeveer 4uur als ik het mij goed herinner. Eerst kregen we een lange rondleiding door een gids en daarna mochten we zelf op verkenning gaan in het Inkarijk. We hadden heel veel geluk met het weer, we konden zelfs een zonsopgang aanschouwen. Daarna betrok het wel weer, maar het belangrijkste hadden we toen al gezien. Uiteindelijk ben ik blij dat ik toch naar Machu Picchu geweest ben. Ik was namelijk aan het twijfelen of het het bezoeken wel waard was aangezien het zo enorm duur  en toeristisch is. Maar ja, ik kan toch geen 4 maand in Cuzco gewoond hebben zonder Machu Picchu te hebben gezien (iedereen verklaarde mij zot) ? Bij deze zal ik de foto’s voor zich laten spreken en het hoofdstuk Machu Picchu afronden.

PUERTO MALDONADO – TAMBOPATA RESERVAAT (Amazonewoud)

Over deze trip weet ik niet zo goed waar te beginnen en hoe het te vertellen. Het was de mooiste trip die ik hier gemaakt heb tot nu toe. Toen we door het woud wandelden zeiden we al tegen elkaar “hoe gaan we  in godsnaam verwoorden wat voor een paradijs dit is en wat we hier allemaal zien en meemaken?”.We lopen hier verdomme door het enige echte, AMAZONEWOUD ! Ik moest mijzelf soms even een halt toe roepen en een moment gunnen om dit besef ten volle op mij in te laten beuken. 

Woensdag (10/04) vertrokken we ’s avonds (weer met een luxe Tepsa bus) voor een helse 10uur durende rit met bestemming Puerto Maldonado. Ik heb hier nog niet veel gevreesd voor mijn leven, maar die nacht zat ik toch wel deftig met de poepers. De bus denderde met een rotvaart over de zigzaggende en slingerende weg door en over de bergen. Daar kwam dan nog eens een enorme storm bovenop ook, dus ik kneep ze wel even samen die nacht. Maar gelukkig kwamen we de volgende ochtend veilig en wel, misschien wat misselijk, toe in een geheel ander klimaat, andere stad, andere sfeer. We werden meteen gegrepen door de vochtige, tropische warmte en uiteraard... MOSCITOS !

Met een bootje werden we naar onze lodge gebracht over de grote bruine Madré de Dios rivier.

Veel rust werd er ons niet gegund  en al meteen mochten we onze laarzen aantrekken (die we daar god zij dank ter beschikking hadden) en doken we de selva (woud) in. Deze botten hadden we wel degelijk nodig want we zonken tot over onze enkels in de modder soms moesten we ook door ondiepe watertjes ploeteren. We deden canopy, wat in houdt dat we op bruggen hoog in de boomtoppen liepen, en zip line (= soort van deathride). Toen we aan het wachten waren om naar beneden te ‘zippen’ kwam er plots een aapje tevoorschijn. Hij was niet tam, maar wel gewend aan mensen. Hij ging als een hondje op zijn rug liggen zodat we over zijn buikje konden wrijven en knorde van plezier. Ik pakte hem op en plots kwam hij als een babytje rond mijn nek hangen en knuffelde mij zoals een mens zou doen. Echt super ! In het terug keren kregen we een enorme tropische stortbui op onze kop, wat wel redelijk ambetant is achterna want in dit vochtige klimaat is het niet simpel om kleren te laten drogen.

In de namiddag was er ook kayak voorzien voor de liefhebbers. We lieten ons meevoeren met de sterke stroming die eigen is aan Madré de Dios. Onze gids (Milo voor de vrienden) zei dat we dan stroomopwaarts terug moesten peddelen. Na een onmogelijke poging gedaan te hebben gaven we het op en uiteraard was dat ook niet de bedoeling. We konden met de boot terug gebracht worden. ’S Avonds gingen we normaal kaaimannen (soort krokodil) spotten, maar de rivier stond te hoog waardoor de kans om er te zien maar heel klein was. Dus dat was dan voor de volgende dag;

Onze lodge was echt heel verzorgt en mooi. (zie foto’s) Geen elektriciteit behalve tussen 18u en 21u en geen warm water. De eerste dag wou ik mij douchen, maar ik kwam er vettiger uit dan ik er in ging, dus geen douches meer voor Marthe !

We kregen er ook 3x per dag lekker eten, water (zoveel we wilden) en sap. Onze bedden waren ook voorzien van muskietennetten, gelukkig ! Zelf had ik niet zo veel last van ze (geen zoet bloed), maar anderen zaten echt onder de muggenbeten. 

De volgende dag moesten we vroeg uit de veren om een glibberige en modderige maar mooie wandeltocht van een uur te doen naar Lago Sandoval. Ik ben één keer op mijn muil gegaan om het even plat te zeggen, maar het was het waard. Zoals je op de foto’s kan zien was het een super mooi en groot meer. Met het zonnetje die onze koppetjes verbrande aan de helder blauwe hemel werden we rond het meer gepeddeld in een klein bootje. We zagen allerlei verschillende soorten vogels en vlinders, maar ook schildpadden en aapjes. Het enige jammere was dat er maar één weg terug was, en dat was dezelfde als toen we gekomen waren. Maar het terug keren ging dubbel zo snel omdat we niet meer om de vijf voeten stopten om uitleg te krijgen over een soort insect, boom, vogel die we op ons pad tegenkwamen. Uitgehongerd en uitgeput kwamen we terug in de lodge. De hele namiddag heb ik in een hangmat liggen slapen en ’s avonds na het eten gingen we dan kaaimannen spotten. Gewapend met een enorme spot gingen vaarden we de graskanten af. We zagen er eentje, maar enkel zijn ogen, en dat was blijkbaar al uitzonderlijk. 

Zaterdag moesten we nog vroeger uit ons nest om papegaaien te gaan spotten. In het pikdonker en nog slaapdronken vaarden we een uur op de rivier. We zagen dan ook de zon opkomen wat voor prachtige ‘hakuna matata’ taferelen zorgde. Om 6u kwamen we aan op de ‘papegaaienplaats’ en we hadden geluk, er vlogen er enkelen over ons hoofd en we zagen ook parkieten die aan een klei muur bezig waren de klei op te likken. (zie foto’s). Het zotst van al was dat we een luiaard gespot hebben, dit heb ik dan ook kunnen vastleggen op beeld. Het was heel erg vroeg, maar vast en zeker de moeite om uit je bed te komen !

In de namiddag stond een bezoek aan een ‘Native family’ op het bezoek. Daar voelde ik mij enigszins dubbel bij, aan de ene kant vond ik het heel interessant om te zien, maar aan de andere kant wist ik al op voorhand dat het opgezet spel ging zijn en mensen zijn geen dieren die je kan bekijken in de zoo. Mijn idee van opgezet spel werd bevestigd en ik vond het eigenlijk maar niets. Maar ik had ook niets anders verwacht, een échte stam zou nooit toelaten dat mensen hen komen bekijken.

In de namiddag stond piranhavissen op het programma. Best wel grappig, maar op den duur saai als je niets te pakken krijgt en de vissen slim genoeg zijn om je aas te stelen zonder aan de haak geslagen te worden. Janah wist er toch eentje te vangen en dit bracht het nodige gegil en opschudding met zich mee. Na en tijdje hadden we het gehad en gingen we terug naar de lodge om onze spullen in te pakken want ’s avonds vertrokken we terug naar de stad waar we in een hostel/lodge de nacht spendeerden. De naam ‘Tarantula’ voorspelde niet veel goeds, maar toen we er aankwamen bleek het een prachtige plaats te zijn, uit het centrum, gewenteld in het natuurlijk schoon van de jungle. Ook zat het vol met aapjes, parkieten en papegaaien. Ook was ik toeschouwer van het gekste gevecht ooit : hond vs. papegaai. 

De dag erna hadden we een dagbus terug naar Cuzco, en deze was met een andere maatschappij. Ik zal er niet veel woorden aan vuil maken, maar de terugrit was nog 10x erger dan de doorrit. In één woord : verschrikkelijk. Maar ook hier zijn we levend uit gekomen en ondertussen zijn we al 2 weken verder.

Mijn vrijwilligerswerk in het ene project zit er op en deze week neem ik even vrij om te recupereren van mijn ziekenhuisavontuur en omdat ik heel misschien nog een laatste tripje zal ondernemen naar Nazca, Pisco, Ica en enkele eilandjes eind deze week. Volgende week zal ik dan starten met een nieuw project en dat zal ik nog doen voor 2 weken. En er staan nog enkele afscheiden op het programma waar ik zwaar tegenop zie ! Voor mij schiet er nog een maand over, wat vliegt de tijd !

Ik zal mijn best doen om de volgende keer wat sneller te schrijven, maar ik denk dat jullie met deze boterham wel voor even zoet zijn J 

Muchos besos,

Martita