What a trip !

19 maart 2013 - Cusco, Peru

Hola amigos !

 

Hier ben ik weer, en alweer een vat vol verhalen !

Ik zal jullie 3 verhalen vertellen, het eerste gaat over mijn bezoek aan Moray en Maras van vorige weekend, in het tweede zal ik wat vertellen over mijn eerste week vrijwilligerswerk en als laatste en spannendste zal ik vertellen over onze 3 daagse naar Copacabana – Bolivië en zal de titel van deze blog ook meteen duidelijk worden.

 MORAY – MARAS

Vorige week zondag trokken Nadine en ik met de bus naar de archeologische site Moray en de zoutterrassen van Maras. Op weg daarheen maakten we een tussenstop in het dorpje Chinchero waar ik al eerder geweest ben met de Valle Sagrado tour. Maar nu werkte mijn camera WEL dus kon ik enkele kiekjes maken van de in traditionele klederdracht gehulde vrouwen die ons demonstreerden hoe ze tewerk gaan om Alpacawol schoon te maken, kleuren en weven. Ik had dit reeds gezien, maar het blijft fascinerend te zien hoeveel kleur ze uit de natuur kunnen halen. Daarna reden we verder naar Moray waar we 3 prachtige amfitheaters konden bewonderen. De afdaling was een hele beproeving met die rare trapjes. Maar uiteraard volgt na een afdaling altijd een beklimming en die was  zo mogelijk een nog grotere beproeving. Toen we puffend en blazend terug in de bus zaten reden we verder naar Maras waar we de zoutterrassen gingen verkennen. Doordat het nu nog regenseizoen is stonden ze allemaal onderwater en wordt er nog geen zout geteeld, maar rond april-mei drogen ze op en komt er een prachtig wit landschap tevoorschijn. Misschien dat ik eens terug ga om dat te bewonderen want het lijkt wel mooi. Tegen 14u waren we alweer terug in Cuzco.

 EERSTE WEEK VRIJWILLIGERSWERK

Na deze mooie belevenis startte mijn eerste week vrijwilligerswerk. Ik was wel erg benieuwd want ik had al veel uiteenlopende verhalen gehoord over mensen hun project. Om 8u30 werden we op onze school verwacht waar Horti (zij is verantwoordelijk voor alle vrijwilligersprojecten) ons opwachtte om samen met ons de bus (Choco-Whimpillay) te nemen richting project. De bus nemen is minder verschrikkelijk dan ik verwacht had, we moeten wel heel goed uit onze doppen kijken voor onze spullen. Het project (SOS Peru) ligt ergens in een achterbuurt van Cuzco dus na een busrit van ongeveer 25min kwamen we toe op bestemming. Daar maakten we kennis met de directrice van de opvang en werden we verdeeld over de klasjes. Ik zit in een klasjes met ongeveer 15 peutertjes van 2-3 jaar. Maandag was ook voor hen de eerste schooldag, dus die ging gepaard met heel veel krokodilletraantjes. De eerste week is een soort van adaptatieweek zodat de kindjes kunnen wennen aan de ‘proffes’ en aan de andere verzorgers zeg maar. Uiteraard bleven ze allemaal een beetje uit mijn buurt wat ik wel begrijp aangezien ik een ‘witte alien’ ben die hun taal niet goed spreekt. Ik vind het wel hel moeilijk om met hun te communiceren omdat de meeste zelf nog geen Spaans spreken. 2-3jarigen kunnen ook nog niet zo heel veel dus doe ik gewoon maar wat om hen bezig te houden en gebruik ik vooral gezichtexpressie en gebarentaal. Ook krijg ik nog veel te maken met vuile pampers die ik met dol enthousiasme te lijf ga. Wat ik wel ambetant vind is dat ze niet echt activiteiten doen met de kindjes. Ik vroeg ernaar en de lerares zei dat het was omdat het pas de eerste week was, dus hopelijk is het deze week wel anders. Ik ben vooral nog wat aan het observeren en afwachten hoe of wat, maar ik vind het op zich wel een heel goed project. Dus we zullen zien hoe het verder verloopt hé !

BOLIVIA - Copacabana

En dan nu het langste verhaal van de 3. Donderdagavond (22u) vertrokken we met de bus naar Puno met 9 wijvekes om van daar een bus naar Copacabana te nemen. So far so good, tot we toekwamen na een rit van 8u in het busstation van Cuzco. Daar bleek dat de rugzak van Maxine gestolen was van onder haar stoel en tussen haar benen. Het is nog steeds een enorm mysterie hoe dat is kunnen gebeuren. Toen ik even in de buitenlucht stond voelde ik mij wegdraaien en heel erg misselijk worden. Toen ben ik voor de eerste keer (van vele keren) over mijn nek gegaan. De rest van de reis en de dag erna ben ik dan ook heel erg ziek geweest. Enorme pijnlijke krampen in mijn buik en ik kon niets binnenhouden, zelfs geen medicatie of water. En het stomme was dat we in Puno nog meer dan 2u moesten wachten op de bus naar Copacabana. We waren dus nog maar aan de helft van onze reis. En ik kan je verzekeren dat reizen terwijl je doodziek bent echt géén aanrader is. Ik heb zelfs op de grens Peru-Bolivië moeten overgeven, wie kan dat zeggen? De rest van de reis heb ik niet echt bewust meegemaakt. Ik was dan ook zo ongelofelijk opgelucht toen we vrijdagmiddag toekwamen in het prachtige en luxueuze hotel Gloria, met de HEMELSE bedden met échte donsdekens waar ik dan ook onmiddellijk onder kroop. De rest van de dag heb ik geslapen maar veel heb ik niet gemist want het weer verwelkomde ons met een plensbui die de hele namiddag duurde.

De volgende dag voelde ik mij al een stuk beter maar wel heel erg slap en futloos aangezien ik niets gegeten (of binnengehouden) had de dag ervoor. De oorzaak van de plotse aanval op mijn gezondheid is nog volledig onbekend, maar ik vermoed dat het iets was dat Marta niet goed gewassen had ofzo want voor de rest heb ik niets raars gegeten. Mijn maag was nog steeds niet helemaal in orde dus kon ik niet met volle teugen genieten van het overheerlijke en rijke ontbijtbuffet die iedereen hun dag goed maakte.

We beslisten een uitstapje te doen naar Isla del Sol (zie foto’s) en het weer was het met ons eens en gaf ons een pracht van een dag. Na een boottrip van 3u kwamen we toe op het aards paradijs. Daar deden we een wandeling/beklimming van bijna 2u naar de offertafel en de heilige steen. En daar heb ik mij toch wel even mispakt, het werd toch wel eventjes zwart voor de ogen door de combinatie van hoogte (meer dan 4000m hoog), brandende zon en niet veel energie. Maar ik was niet de enige, zeker de helft van de groep had er ook last van.

Daarna keerden we terug naar het hotel om uit te rusten van de vermoeiende trip.

’s Avonds had ik al weer wat honger en kwam mijn appetijt stilaan terug dus gingen we opzoek naar een restaurantje. Ik had zin in een lekkere pizza en anderen hadden zin in Thai, dus verdeelden we ons over 2 restaurantjes. En achterafgezien had ik toch beter naar de Thai geweest. Het restaurant waar wij heen waren gegaan was op zich wel gezellig, maar het eten was echt vreselijk. En ze hadden dan nog eens de helft niet van wat we vroegen. Als kers op de taart kwamen er dan ook om de vijf voeten straatmuzikanten binnen en vereerden ons met hun prachtige liederen en vroegen uiteraard ook steeds om geld. We wouden daar dus zo snel mogelijk weer buiten en zeker nadat ze geen enkele dessert hadden die ik vroeg wou ik toch nog ergens gaan zoeken naar een ijsje. Zo gezegd zo gedaan en alweer hadden we het niet getroffen met de bar waar we binnen waren gegaan. De jongen die ons bediende sprak echt heel erg onduidelijk en volgens mij was het geen Spaans want toen wij tegen hem spraken (in duidelijk spaans) keek hij ons aan alsof hij het hoorde donderen in Keulen en vervolgens lachte hij ons uit in ons gezicht. Ik vroeg om eens vanille ijs met chocolade en na eens met zijn ogen gerold te hebben en heel erg diep te zuchten zei hij dat het goed was. Na een halfuur op ijs te zitten wachten (moest hij de koe nog melken?) en zijn arrogante en luie gedrag te hebben verdragen stonden we op het punt om weg te lopen (wat we al veel eerder moesten gedaan hebben) en toen kwam hij opeens aanzetten met ons ijs. Wat bleek, hij was op straat naar zo’n kraampje gelopen waar je frisco’s kan kopen en had er zo 2 in een kom gedaan en er eens op geklopt zodat de chocolade gebroken was en dat smeet hij dan voor onze neus. Ik wist niet wat ik zag en uit miserie barstten we alledrie uit in een slappe lach. Na het half opgegeten te hebben lieten we wat geld achter op tafel en zijn we het maar afgebold.

Het viel echt op hoe ongelofelijk onvriendelijk de Bolivianen (althans die van Copacabana) zijn tegenover toeristen. En dit snap ik niet aangezien het stadje louter en alleen op toeristen draait. Ook is het stadje zelf niet veel zaaks.

Zondag moesten we om 11u uit de kamer en hadden we om 13u30 een bus naar Puno. Dus na uitgebreid van het overheerlijke ontbijt genoten te hebben pakten we onze spullen en installeerden we ons in de lounge en gingen sommigen nog even het water op met een pedalo.

Toen we arriveerden aan de bus kwam er een mannetje problemen maken die er niet waren en zei hij dat we niet mee mochten omdat we ons ticket niet geconfirmeerd hadden. Dat was uiteraard een staaltje van je reinste zever want niemand had ons ooit verteld dat dat moest. We gingen dan ook met ons negenen volledig uit ons dak in het Spaans en uiteindelijk was het helemaal geen probleem en konden we toch mee.

In Puno moesten we meer dan 4u wachten op onze nachtbus naar Cuzco dus gingen we op het gemak nog iets eten en iets drinken in een top café Positive waar ze St.-Patricks Day vierden. In die café waren we de vorige keer in Puno ook al geweest en alweer stelde deze ons niet teleur. Opeens speelden ze dan ook een cover van Disturbia door onze landelijke trots Triggerfinger. Ik wist niet wat ik hoorde en heb het dan ook vastgelegd op foto.

Om 21u30 vertrok onze bus dan uiteindelijk met bestemming Cuzco. Op de terugweg begon het plots te waaien en regenen als zot, ik heb toch wel eventjes gevreesd voor mijn leven. Plots stopte de bus en kwamen er mannetjes van de politie binnen met zaklampen die de bus doorzochten. Uiteindelijk kwamen we een uur later toe dan gepland en lag ik om 5u ’s ochtends de maandag eindelijk in bedje. Ik ben dan ook niet naar mijn project gegaan die dag.

Dit was in grote lijnen het verhaal van een turbulent uitje naar Bolivië.

Ondertussen ten huize Marta is alles nog steeds zijn gewone gangetje aan het gaan. Gisteren kwam er alweer een nieuw meisje toe, uit België, Dour. Ze blijf maar 4 weken. Ook Catherine vertrekt eind deze week.

Morgen ga ik onze tour naar Arrequipa gaan boeken waar we volgende week heen gaan voor 4 dagen. Daar gaan we de fameuze Colca-Canyon gaan bezoeken en Condors gaan spotten. Alweer een nieuw avontuur die mij staat op te wachten !

Ziezo, ik denk dat ik een einde kan breien aan deze lange boterham. Hopelijk hebben jullie er smakelijk van genoten en tot een volgende !

Besos,

Martita

Foto’s

1 Reactie

  1. Vandenborre jp:
    23 maart 2013
    dag martito.amaai zo veel schoons.prachtig.hele mooie fotos.ik ben verleden week 5dagen gaan skien naar la plagne was goed maar koud.enorme brede pisten en niet te moeilijk een waar paradijs voor oudere mensen.heel groot domein en goeie sneeuw.deze week weer langs de kliniek geweest en binnen 14 dagen hopelijk mijn laatste keer.hier nog altijd dikke winter met zelfs sneeuw maar blijf niet liggen.deze week rij ik met een mazda 323.een heerlijk wagentje waar van ik de zomerbanden heb gemonteert.zodat juffrouw marthe zich goed kan laten gaan bij terugkomst.nog vele besos mieke en jp xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx