Marthe in Wonderland

Hola amigos !

Hier ben ik dan weer met een nieuw verhaal die staat te trappelen verteld te worden.

Zoals jullie wel of niet weten ben ik dit weekend naar Puno – Titikakameer getrokken. Zoals de titel van deze blog al laat blijken was dit een wonderbaarlijk tripje !

We vertrokken vrijdag met z’n achten om 13u met een luxe (maar nog nooit gekuiste) bus richting Puno. Na enkele tussenstops en 8u rijden kwamen we moe en hongerig toe in het busstation van de stad. Daar stond ons gelukkig iemand op te wachten die ons met een minibusje naar ons hotel bracht. Na het verdelen van de kamers en het droppen van onze zware rugzakken gingen we opzoek naar een restaurantje die nog open was op dat uur. Na even zoeken gingen we een pizzeria binnen, wat achteraf echt een hele foute keuze bleek te zijn. We moesten een uur wachten op ons eten en het was dan nog niet eens het juiste wat we kregen. Toen we wouden betalen bleek dat we moesten gepast betalen want ze hadden geen wisselgeld. Kort, de service trok op geen bal. Dit heb ik dan ook in mijn beste Spaans aan hen gemeld.

Na een kort nachtje (om 7u ontbijt) vertrokken we weer met het minibusje richting de haven waar een bootje ons lag op te wachten. De hele trip werden we vergezeld door een troep Fransen.

De eerste stop op het prachtige meer was op een drijvend eiland genaamd Uros. Er zijn enorm veel van deze zelfgemaakte eilandjes op het meer. Ze zijn gemaakt van een raar soort klei met heel veel riet erbovenop. Fascinerend te zien dat mensen daar werkelijk leven. Het toerisme is hun voornaamste inkomen, dan pas het vissen.

Voor 10sol konden we mee met een rieten boot, aangedreven door 2 mannelijke eilandbewoners die ons naar een ander drijvend eilandje bracht.

Daarna kwam het eiland Amantani waar we de nacht doorbrachten in een inheems gastgezin. Om er te geraken moesten we eerst een vaartocht van 3uur ondergaan. Daar heb ik mij wel even mispakt aan de sterkte van de zon. Ik installeerde mij achteraan op de boot in het zonnetje, ingesmeerd en al. Jammergenoeg voel je niet dat je verbrand als je op een boot zit door de wind, dus bleef ik er véél te lang zitten met als resultaat dat ik verbrander ben dan ooit ! Mijn schouders en mijn nek zijn er het ergst aan toe. Mijn armen en mijn borstkas moesten er ook aan geloven. De mensen die bekend zijn met het fenomeen ‘zo verbrand zijn als een kreeft’ weten waarschijnlijk wel dat dit gelijk staat aan helse pijn. Eens aangekomen op het eiland, dat was rond lunchtijd, werden we verwelkomt door de gastmoeders en meteen ook verdeeld in de gastgezinnen. We zaten met 4 in één gezin. De gezinnen hadden voor de lunch gezorgd, dus kregen we quinoa (ik weet niet hoe het geschreven wordt) soep, een soort van gebakken kaas met rijst en aardappelen. Die kaas was precies plastiek en als je er op beet klonk het alsof je op rubber kauwde. En achteraf kregen we een digestieve thee met kruiden die we onderweg geplukt hadden.

Het eiland zelf is onbeschrijflijk mooi. Ik heb zo goed mogelijk geprobeerd het vast te leggen op beeld, zodat jullie een idee kunnen krijgen van de natuurlijke schoonheid. Op het eiland was geen elektriciteit, dus kwam het kleine sleutelhanger-zaklampje die ik kreeg van Amiena (liefje van mijn broer) voor mijn vertrek heel erg van pas. Bedankt daarvoor !

Tijdens de lunch kwam de vrouw plots binnen met een zak vol handgemaakte dingen (mutsen, wanten,sjaals,...) en deze begon ze voor ons uit te stallen. Dit was wel even een awkward moment want het was duidelijk dat ze wou dat we iets kochten. We hebben dit maar gewoon genegeerd en na het eten rechtstreeks naar onze kamer gevlucht. Het gezin bestond uit een man en vrouw en hun jongste dochtertje Nicole.

Na de lunch werden we verwacht aan het voetbalveld om de Moederberg (ik ben de Quecha naam ervan vergeten) te beklimmen. Daar deden we een uur over, maar het was het wel waard. We stonden op meer dan 4000m hoogte, dus de beklimming was heel erg zwaar aangezien er niet veel zuurstof aanwezig is op zo’n hoogte. Maar eens aangekomen was het uitzicht adembenemend !

Na de wandeling was het tijd voor het avondeten, bestaande uit alweer soep en thee en rijst met een groentenmix. Best wel lekker.

Als avondactiviteit mochten we ons kleden in de traditionele kledij die daar gedragen wordt en begaven we ons naar de plaatselijke danszaal om te dansen op de muziek van het lokale livebandje. Met dansen bedoel ik dan vooral in een kring wat rondhuppelen en zwieren met onze rokken. Op zo’n hoogste is dat redelijk vermoeiend en lastig. Rond 22u keerden we terug naar huis om een rustige nacht tegemoet te gaan. Maar lang duurde die niet aangezien we om 6u30 al present moesten zijn aan de ontbijttafel. Het ontbijt bestond uit een heerlijke pannenkoek met een caramelachtige stroop er overheen en een driehoekige droge pistolet en thee uiteraard. Om 8u moesten we alweer aan boord gaan om het volgende eiland : Taquile te bezoeken. Ook dit was alweer een adembenemend mooi eiland. Hier moesten we wel 2u bergop wandelen om op de Plaza te komen waar het gemeentehuis was en we een heel mooi uitzicht hadden over het meer. Daar stonden ook al die wijzers met de steden op en hoeveel km ver ze lagen. Zelfs Bruselas stond er op ! Om naar het restaurantje te gaan moesten we nog eens 20min wandelen, maar dat was vast en zeker de moeite waard ! Ik zal een foto opzetten waarop je kan zien waar we onze heerlijke verse gegrilde trout (ik weet de nederlandse vertaling hier niet van, maar het is een vis die ze daar uit het meer halen, een specialiteit) opgesmuld hebben. Het was lunchen met een nog nooit gezien uitzicht.

Na we onze buikjes rond gegeten hadden was het tijd voor de afdaling die ook 3 kwartier in beslag nam, in de vlakke zon (uiteraard had ik een zonneslag!). Eens we beneden waren werd de terugkeer van 3u ingezet naar het stadje Puno. We waren nog niet goed en wel vertrokken of ik lag al te snurken (niet letterlijk!). Zonder dat ik het goed en wel besefte konden we voet aan wal zetten. Nog steeds genietend (sarcastisch) van mijn zonneslag. Het hele weekend scheen de zon constant, en ik had het er eigenlijk redelijk mee gehad, maar in Puno brandde ze feller dan ooit, waar ik nog slechter door kwam. Met het minibusje gingen we terug richting het hotel waar we de eerste nacht sliepen en gelukkig mochten we daar onze rugzakken in een kotje zetten want we hadden nog 4u tegen dat we met de bus terug naar Cusco vertrokken. In die 4u deden we nog wat inkoopjes en gingen we op zoek naar een restaurant die open was, en dit was niet zo evident aangezien het zondag was. Uiteindelijk vonden we dan toch nog een relatief goedkoop restaurant waar we ons tegoed deden aan heerlijke pizza’s en een gratis Pisco Sour aangeboden door het restaurant. Pisco is een specialiteit van Peru, het is de jenever van hier zeg maar. Best wel lekker, maar redelijk straf en ze doen er geklopt eiwit bovenop. Nadat we heel tevreden het restaurant verlieten gingen we opzoek naar een bar waar we nog iets konden drinken aangezien we nog een uur en een half hadden voordat de bus vertrok. We vonden een hele leuke met de beste muziek die ik tot nu toe gehoord heb ik Peru. Jammer dat het 8u rijden is om er te geraken. Op weg ernaartoe werden we van alle kanten belaagd met alweer die schuimspuiten. Blijkbaar vierden ze ALWEER carnaval want er trokken ook allerlei parades voorbij met traditioneel geklede mannen en vrouwen die dansten op de muziek afkomstig van een “fanfare” zeg maar. Leuk om te zien !

Om 21u30 vertrokken we dan richting Cusco in alweer een hele luxueuze bus (wel gekuist van deze keer). Rond 3u30 kwamen we aan en rond 4u15 lag ik eindelijk in mijn bed. Uiteraard ging ik maandag naar school, dus om 7u mocht ik alweer uit mijn nest kruipen.

Frisser dan verwacht begon ik aan mijn 3de week school. We hebben dezelfde lerares als vorige week, waar ik heel blij mee ben want het is een zeer goeie. Jana en Thies voegden zich bij ons waardoor we met z’n viertjes zijn. 3 Nederlanders en 1 Belg (ik), grappige combinatie ! Ook zijn er weer 3 nieuwe bijgekomen, 2 Belgen (een jongen van Brussel en een meisje uit Aalst, ook alletwee met de organisatie Wep) een 1 Hollandse. Het is werkelijk een invasie van Belgen en Nederlanders. Binnenkort  kunnen we een eigen Nederlandssprekende gemeenschap opstarten !

Gisteren was er alweer een afscheidsetentje voor Titia, ik zal haar wel missen. Ik kon het goed met haar vinden. Ik zal nog heel veel komen en gaan meemaken. Tot nu toe ben ik de enige die tot juni blijft.

Een negatief nieuwspuntje is dat ik al enkele dagen enorm veel pijn heb in een linker onderkies. Ik denk dat het ofwel een gaatje is, ofwel is het mijn wijsheidstand die doorbreekt en daarom pijn afstraalt naar andere tanden. Hierdoor moet ik morgen naar de tandarts samen met Marta. Het is een vriend van de familie blijkbaar en haar kinderen gingen er vroeger ook naartoe, maar toch vertrouw ik het niet echt want het zal waarschijnlijk maar 20sol (6euro) kosten, en dat is wel heel weinig. Ik hoop dat het goed afloopt !

Zo, dit gezegd zijnde denk ik dat het belangrijkste nieuws jullie kanten opgestuurd wordt. De komende week wordt een rustige, dus ik denk dat mijn volgende blog zeker pas dit weekend of later komt.

 Oja, dit weekend komt er op het onverwachts een nieuw meisje hier wonen. Katherine ofzo heet ze. Ze verandert van gastgezin omdat ze niet tevreden was en komt bij ons wonen (als ik dat tenminste goed begrepen heb van Marta). Ik ben benieuwd !

 Dikke, warme kussen en ik hoop voor jullie dat de winter zijn zak pakt en het land verlaat zodat jullie ook stilletjes aan kunnen ontdooien !

 Ps.: Ik kocht net een potje Nutella, die zal mijn ochtenden de komende weken wel goed maken ! Marta was in de zevende hemel.

 Hasta luego