Un fin de semana magnifico !

Hola amigos !

Hier ben ik weer, nog steeds rood en pellerig, maar gezond en vol nieuwe verhalen !

Ik heb zoveel mooie dingen gezien en nieuwe avonturen meegemaakt dat ik weer even niet weet wat eerst verteld. Ik zal beginnen waar ik gestopt ben.

 Vrijdagavond zijn we met z’n allen naar Nils (onze Fransoos) gaan kijken die mocht meedoen met een lokale coverband die moest optreden in het gezellige café The Viking. Ze hadden hem gezegd dat ze rond 22u30 gingen spelen. Dus wij zaten daar vol spanning te wachten. En te wachten, en te wachten... Tot het 23u30 was en ze nog steeds aan het ‘opwarmen’ waren. Gelukkig zat de sfeer er goed in, maar bij iedereen was het al aan het jeuken om te gaan dansen. Met z’n allen begonnen we Nils zijn naam te scanderen en na nog enkele minuten begonnen ze er eindelijk aan. Het speelden echte klassiekers en ik zong dan ook uit volle borst mee. Toen ze 'Hotel California' speelden van The Eagles werd ik toch wel eventjes emotioneel (nostalgisch momentje). Na 5 liedjes mocht onze ster dan eindelijk de gitaar ter hande nemen en 2 liedjes mee spelen. Hij was echt goed en als echte groupies juichten we hem dan ook toe. Daarna vertrokken we naar één van de lokale discotheken om een danske te plasseren voor Janah’s verjaardag. Ook dit was weer een uitermate geslaagde avond !

 Zaterdag kon ik jammergenoeg niet uitslapen want het ontbijt is tot max. 9u, dus fris en mon(s)ter verscheen ik aan de ontbijttafel. Om 14u hadden we met 4 afgesproken om naar Saqsayhuaman te vertrekken. Na een kort ritje met de taxi (die ons zwaar in het zak gezet heeft) kwamen we toe bij de prachtige Inkarestanten. Saqsayhuaman (sexy woman uitgesproken) was vroeger een Inkadorp. Echt prachtig om te zien. Jammergenoeg regende het constant, maar dat kon onze pret niet bederven. Het uitzicht die we hadden over heel Cusco was gewoonweg verbluffend. Ik heb zo goed mogelijk geprobeerd het vast te leggen op foto, zodat jullie er een beeld van kunnen vormen. De resultaten kan je bewonderen op facebook, en voor de niet facebookgangsters zal ik zo snel mogelijk een selectie op de blog proberen te zetten.

Ook hebben we het aangedurfd om naar de Christo Blanco te ploeteren waar we zo mogelijk een nog mooier uitzicht hadden over de stad.

Daarna hebben we nog het Museum van Qoricancha bezocht. Dit museum ligt onder El Templo del Sol. Een klein donker museumpje, maar wel heel interessant ! Janah betrapte net op tijd een hand in haar rugzak die daar niet thuishoorde (lees: pickpocket) en kon hem wegslaan voordat hij iets kon stelen.

’s Avonds mocht Janah 5 mensen uitnodigen in haar gastgezin voor haar verjaardag, en ik zat bij de lucky few. Zij heeft echt enorm veel geluk met haar gastgezin, die mensen zijn zo ongelofelijk lief! Ze hadden voor ons gekookt (super lekker!) en aperitief klaargezet en een taart gehaald. Hun huis (villa) is super groot en aan de luxueuse kant. Daarna zijn we met ons zessen nog iets gaan drinken in Inkatine waar er wederom een salsales was waar we aan deelnamen. Maar ik heb het niet laat gemaakt aangezien we de dag erna om 6u30 uit ons nest moesten om op uitstap te vertrekken. Maar het was het waard !

 Zondag vertrokken we rond 7u30 richting El Valle Sagrado (de Heilige Vallei), in mijn vorige blog stond een foutje, het is niet de Geheime vallei, maar de Heilige Vallei. Ik voelde mij een rasechte toerist in een bus vol rijpe, typische, Amerikaanse en Britse toeristen. We hadden een zo goed als engels sprekende gids wat wel heel handig was anders had ik de helft niet begrepen van wat verteld werd.

Mijn camera besloot om mij in de steek te laten en een dagje vrijaf te nemen waardoor ik géén foto’s heb van die dag. Heel erg frustrerend, die camera’s van tegenwoordig hebben een sterk eigenwilletje ! Gelukkig hebben de anderen er wel kunnen maken.

 Dus, eerst stop: het landbouwersdorpje Pisac. Daar bezochten we prachtige ruïnes uit de Inkatijd en hadden we een prachtig zicht over de vallei. We kregen 40min om het beroemde artisanale (maar super dure) marktje te bezoeken. Daar kocht ik mijn Peruaanse schoenen waar ik super trots op ben ! Ik zal er eens een foto van nemen zodat jullie ze ook kunnen bewonderen. Ik heb er wel veel te veel voor betaald besefte ik gisteren. Hier werken ze ook met het systeem van afdingen. En in Marokko heb ik al eerder bewezen dat ik daar niet zo een held in ben. Maar 55sol (16euro) is nog steeds niet veel voor een paar schoenen.

 Daarna was het tijd voor de lunch, en dit bestond uit een groot buffet in een fancy restaurant/hotel. Daar at ik voor de eerste keer ‘cavia’. Dit is hier één van de specialiteiten. Ik ben er niet echt fan van, en het feit dat er een volledig geroosterde cavia bovenop lag hielp ook niet echt. Aan hun andere specialiteit ‘picarones’ (weet je nog, die kruising tussen de smaak van een oliebol en het uitzicht van een grote callamares?) ben ik ondertussen verslaafd! Jammer dat ze zo vettig zijn.

 De volgende stop was Ollantaytambo. Hier heb ik echt ogengetrokken. Ook dit waren weer Inka-overblijfselen. Ik vind het zeer moeilijk om te beschrijven hoe mooi alles was, dus ik zal zo snel mogelijk fotoots posten. Ik ben wel heel trots op mezelf dat ik de beklimming gedaan en overleefd heb! (als je de foto ziet zal je snappen wat ik bedoel) Alleen jammer van de andere 1000en toeristen die het mooie beeld verstoren.

Daarna trokken we naar een van de hoogste gelegen dorpen: Chincera. Dit was dan ook onze laatste stop. Daar was het uitzicht zoware nog verbluffender. De lucht voelde zo puur en gezond aan, dat kwam waarschijnlijk door de hoogte. We zaten ongeveer 4000m hoog. De lucht was fel blauw en op de bergtoppen lag sneeuw. We bezochten er ook een artisanaal huis, waar vrouwen in traditionele kledij de Alpacawol bewerken en weven. Heel interessant om te zien. Hierna keerden we terug richting Cusco en kwamen we uiteindelijk rond 18u45 toe. Wat een lange dag! Maar het was vast en zeker de moeite waard! De hele dag verlangde ik om ’s avond picarones te gaan eten, dus moe of niet, ik ging toch nog mee om die lekkernijen te verorberen. MAAR, tot mijn grote teleurstelling was het gesloten! (zondag, deuh) Dus dan zijn we maar een enorme pizza gaan eten.

Voor dit weekend staat alweer een prachtige driedaagse uitstap op het programma, we gaan met een stuk of 5 naar het stadje Puno om daar het Titikakameer en zijn prachtige eilanden te bezoeken. Ik kijk er al naar uit !

Maar deze week wordt er ook nog een vol bezoeken. Straks gaan we naar een museum (de naam ontsnapt mij even) en morgen en donderdag gaan we ook nog volop dingen gaan bezoeken.

Ondertussen is er ook een nieuwe schoolweek gestart en ik heb alweer geluk met de lerares. Ze heet Rebeca en is super sympathiek. Chris (van Texas) is er nog bijgekomen dus zijn we met z’n drietjes. Maar mijn Spaans is nog steeds alles behalve vloeiend. Ik vind het zo moeilijk om mij uit te drukken en te zeggen wat ik wil. Ook met Martha verloopt het nog steeds stroef. Zij verteld de hele tijd over vanalles en als ik geluk heb versta ik één volledige zin. De andere keren knik ik gewoon maar een beetje. Dit vind ik zo jammer want ik heb haar zoveel te vragen en te vertellen. Hopelijk betert dit, maar dat zal wel.

Ik heb daarnet ook kennisgemaakt met haar kleinkind, Antonella. Zij is de dochter van haar oudste zoon waar ik het bestaan zelfs niet van wist. Volgens Wep had ze enkel een zoon en een dochter. Ik heb even op haar gebabysit en vooral met gebarentaal en geluidjes gecommuniceerd. Maar ze weet verdomd goed wat ze wil! 

Deze week en volgende week vertrekken er een stuk of 6 mensen uit onze groep. Dit vind ik echt super jammer, we waren net een ‘hechte’ groep aan het worden en nu gaan ze één voor één weer weg. Ik zal hier langst blijven, dus ik zal nog veel komen en gaan van mensen meemaken. Ondertussen zijn er al 5 nieuwe mensen gearriveerd, maar ik heb nog geen kans gehad om ze te leren kennen.

Zo, ik denk dat ik hier wel kan stoppen. Het belangrijkste is gezegd geweest. Ik vind het zeer leuk te horen dat jullie het fijn vinden om mijn blog te lezen en hem op de voet volgen ! Dat is een goeie motivatie om te blijven schrijven, want dat ben ik jullie wel verplicht. Ook nogmaals dank voor de lieve, leuke reacties. Sorry dat ik nog niet individueel geantwoord heb, maar de tijd gaat zo snel voorbij en internet is ook niet altijd even makkelijk te vinden. 

Dikke kussen mijn lieve Belgjes ! Ik denk nog steeds heel veel aan jullie !

Hasta luego !